Rozdział 19. Kulisy śmierci.

Nim się spostrzegłem nadszedł już czerwiec, a wraz z nim egzaminy. Przykładałem się do nauki, bo nie miałem lepszych zajęć w przerwach między chodzeniem do Pokoju Życzeń, czy zwiedzaniem Hogwartu. Uczyłem się dla Ariany, bo czułem, że ona chce właśnie tego. Żebym dostawał dobre stopnie i był szczęśliwy. Niczym troskliwa i kochająca matka, której nigdy nie miałem.

            Co do Mapy Huncwotów, to okazała się fenomenem mojego życia. Na pierwszy rzut oka wygląda jak kawałek pożółkłego pergaminu. Po wypowiedzeniu słów „Przysięgam uroczyście, że knuję coś niedobrego” (pomysł Lunatyka) ukazuje się plan całego Hogwartu. No… prawie całego. Wyjątek stanowi Pokój Życzeń, który musimy chronić i zaznaczenie go na naszej mapie jest zbyt wielkim ryzykiem. Kiedy mapa staje się nam zbędna mówimy „Koniec psot” (pomysł Jamesa). Wtedy Mapa Huncwotów z powrotem staje się zwyczajną niezapisaną kartką. Ostatnia rzecz, której pomysłodawcą byłem ja (nie chwaląc się), to mianowicie pewien rodzaj nauczki, gdy mapa dostanie się w ręce niepowołanej osoby. Na mapie wówczas pojawiają się adekwatne do sytuacji i osoby próbującej odczytać coś z owej kartki zabawne komentarze, czasami złośliwe. Mimo wszystko wolelibyśmy, żeby mapa nie musiała używać tej samoobrony.

            - Już niedługo wakacje – westchnął James i objął Lily ramieniem.

Leżeliśmy na błoniach. Starałem się psuć atmosfery pokazywaniem jak bardzo przeszkadza mi obecność Evans. Zaczytany Lunatyk nie zwracał uwagi na otoczenie – powtarzał przed ostatnimi egzaminami. Glizdogon wpatrywał się w omiatał spojrzeniem Jamesa oraz Lily, zatrzymując się dłużej na jej krągłych piersiach. Ariana ma większe.

            Zauważyłem przechodzącą obok mnie Emily. Wezbrał się we mnie gniew. Jak zawsze, gdy ją widziałem. Nie patrzyła na mnie. Dziwne, bo zazwyczaj mierzyła mnie nienawistnym wzrokiem, który i ja odwzajemniałem. Jeszcze bardziej mnie zdziwiło, gdy niepostrzeżenie upuściła maleńki liścik zwinięty w rulonik na moje kolana. Wziąłem go do ręki i odwinąłem. 

„Druga w nocy. W sali od Numerologii. Dzisiaj. Przyjdź bez swojej świty. Nie potrzebuję świadków – Emily.”

Nie miałem pojęcia, czego ode mnie chce, ale miałem zamiar się tego dowiedzieć. O godzinie pierwszej pięćdziesiąt dwie opuściłem Wieżę Gryffindoru.

            Ciemne hogwardzkie korytarze były wypełnione ogłuszającą ciszą. Z początku nie widziałem zupełnie nic, jednak z czasem moje oczy zaczęły się przyzwyczajać do panującego wokoło mroku.

            Poruszałem się szybko i bezszelestnie. Nie wziąłem ze sobą peleryny – niewidki Jamesa, bo wiedziałem, że nie ma możliwości, by ktoś mnie przyłapał. Gdy mój zegarek wskazywał drugą zero jeden, stanąłem pod drzwiami klasy od Numerologii. Powoli nacisnąłem klamkę, starając się, żeby drzwi nie zaskrzypiały. Wszedłem do klasy.

            Pokój oświetlony był świecami o zapachu lawendy. Emily siedziała na ławce i wpatrywała się w bliżej mi nie określony punkt w klasie. Wyglądała jakby medytowała. Po kilku chwilach przeniosła wzrok na mnie.

            - Siadaj, Black – powiedziała uważnie mi się przyglądając.

            - Dzięki, postoję.

            - Powiedziałam SIADAJ! – krzyknęła, a jej zaklęcia trafiło mnie z taką siłą, że uderzyłem w ścianę, a moja głowa pulsowała tępym bólem. 

Jednak nie to w tym momencie mnie obchodziło. Wolałbym się dowiedzieć, jak jej się udało rzucić tak potężne zaklęcie bez użycia różdżki.

            Podniosłem się z podłogi i usiadłem na ławce równoległej do ławki Emily.

            - Czego chcesz? – wycedziłem.

            - Chcę ci powiedzieć prawdę, Syriuszu.

            - Ty? Prawdę? – zakpiłem –  To tak jakbym chodził na korepetycje do Glizdogona.

            - Prawdę o Arianie - odpowiedziała ignorując mój komentarz.

Wpatrywałem się w nią zimnymi oczami, ale ona za nic w świecie nie chciała odwrócić wzroku.

            - Co ty możesz wiedzieć o Arianie?

            - Jeśli masz na myśli informacje, jaki jest jej ulubiony kolor albo co najbardziej lubi jeść, to rzeczywiście – niewiele. Ale mówię tu o prawdzie, która dotyczy jej śmierci. Nie obchodzi cię to?

Ponownie zamilkłem. Chciałem się dowiedzieć wszystkiego, ale czy nie wiedziałem już wystarczająco dużo, aby znienawidzić wszystko co mnie otacza?

            - Mamuśka ci już wszystko powiedziała, tak? – wycedziłem.

            - Nic nie musiała – uśmiechnęła się Emily i zaśmiała beztrosko – To ja zaplanowałam śmierć Ariany.

Ciarki przeszły mnie po plecach. Jak taka osoba może w ogóle znieść sama siebie? Jak można żyć ze świadomością, że jest się winnym czyjejś śmierci?! W tamtej chwili moje sumienie się podpowiedziało: Chyba coś o tym wiesz…

            - A więc to było tak… Po przyjeździe do Hogwartu, kiedy to Ariana wstąpiła do waszych łask zaprzyjaźniłam się z wielce poszkodowaną Evans, która ukrywała miłość do Jamesa. Wykorzystywanie ją do swoich celów było banalne, bo była i jest skończoną desperatką. Trafiał mnie szlak, że jest dla was w jakimś sensie ważna, więc zaczęłam myśleć, jak przywrócić normę do Hogwartu.

            - Co masz na myśli mówiąc „norma”? – zapytałem nie kryjąc odrazy do jej osoby.

Skrzywiła się, ale odpowiedziała:

            - Ariana zawsze była indywidualistką. Wykorzystywała to, że wszystko potrafi, by ludzie mieli u niej długi. Panna skryta, przebiegła, zawsze idealna, bez przyjaciół. Nie rozumiesz? Ona nie miała nikogo. Wiedziała wszystko o wszystkich, ale nie miała nic. Jakbyś nie zauważył, to ja i ty trzymaliśmy się bardzo blisko, zanim zaczęliście się przyjaźnić.

            - Nie przypominam sobie – mruknąłem.

            - A ja owszem – syknęła – W każdym razie, to właśnie była norma. Ja mam wszystko, a Ariana nic.

            - Interesujące, kontynuuj…

            - W tym roku wszystko się odwróciło o sto osiemdziesiąt stopni – Ariana miała was, dwie nowe przyjaciółeczki i nadal była chodzącym ideałem. Wszyscy ją szanowali, a niektórzy się bali. Były też osoby, które jej nienawidziły, na przykład ja. Przez nią zostały mi tylko Jenifer i Ashley. Dwie tępe idiotki. Na całe szczęście do mojego grona dołączyła też Lily Evans, która robiła wszystko co jej kazałam, bo myślała, że uda jej się z powrotem mieć Jamesa tylko dla siebie.

            - I ma – burknąłem z niezadowoleniem.

            - Tak… Ale była to kwestia przypadku. Nie miałam tego w planach i właściwie to mało mnie obchodził James.

            - Skoro nie obchodził cię James, to kto?

            - Ty – odrzekła patrząc mi prosto w oczy – Ale daj mi dokończyć… Tak więc Evans była naiwną kretynką na posługi. Wiedziałam, że nie pomoże mi w zabiciu Ariany. Nawet nie miałam na co liczyć. Zwróciłam się więc o pomoc do mojej matki, która równie mocno, co ja, pragnęła jej śmierci. Moja matka nie mogła jednak tego zrobić. Ariana władała zbyt potężną mocą i moja matka nie mogła się wystawiać na takie ryzyko. Co innego moja babka, dla której zabicie Ariany, byłoby tylko jednym ruchem ręki. Bo wiesz, Syriuszu… Moja babka jest szamanką. I to nie taką byle szamanką. Moja babka posiada Dar Ognia, Wody i Ziemi, a teraz też Powietrza, ale o tym chyba wiesz, bo zdążyłeś już ją poznać – uśmiechnęła się szeroko – Tak więc wymyśliłam świetny plan. Mianowicie – zwabienie do Zakazanego Lasu przez wróżki, pod pretekstem wynagrodzenia za dobre serce – zaśmiała się – Większej głupoty nie słyszałam. Takie rzeczy, to tylko w książkach. Przekupienie wróżek było tylko formalnością, bo wróżki bynajmniej nie są uczciwe czy cokolwiek w tym stylu. Tak więc zwabiły Arianę. W lesie czekała na nią moja babka, ale się nie doczekała. Ariana w ostatniej chwili zrezygnowała i została w Wieży. Nie wiem, czemu… Czułam się wtedy pokonana. Ale tylko przez chwilę… Po dwóch tygodniach przygnębienia, zabrałam się za tworzenie nowego planu. Dużo lepszego. I… jak widzisz mój plan był doskonały. James pojechał do domu na święta. Rozpieszczony jedynak przecież musiał spędzić je z rodziną. W noc, która poprzedzała termin powrotu do Hogwartu, moja matka włamała się do domu Potterów i porwała Jamesa. Zabrała go do Kryształowej Groty. Czekała tam na nich moja babka. Torturowała Jamesa, aby dowiedzieć się czegoś na temat Ariany. Zsyłała na nią sny. Te wizje, w których wiedziała, gdzie jest James i co się z nim dzieje. Było tylko kwestią czasu, kiedy Ariana przyjedzie, by go uwolnić. Nasza mała bohaterka, nieprawdaż? Kiedy pojawiliście się w Grocie moja babka zabiła Arianę po krótkiej negocjacji, której wynik i tak był mi znany kilka tygodni wcześniej. W momencie, gdy Ariana wstąpiła do świata zmarłych, jej Dar przeszedł na moją babkę i w ten sposób stała się jedyną na świecie osobą, która panuje nad wszystkimi żywiołami.

            - Jesteś podłą suką – powiedziałem i splunąłem obok dla podkreślenia słów.

            - Może i jestem. Ale mam wszystko czego zapragnę, Skarbie.

            - O co ci chodzi, do cholery?!

            - Chodzi mi o ciebie, Syriuszu. Jesteśmy sobie przeznaczeni i lepiej zacznij też tak uważać, bo pożałujesz – wycedziła.

            - Oj, bo się przestraszę – przewróciłem oczami – Zapamiętaj sobie, mała zdziro – przysunąłem twarz do jej twarzy tak blisko, że dzieliły nas niecałe trzy centymetry – Mnie możesz zniszczyć, ale nie waż się już nigdy w życiu podnieść ręki na ludzi, którzy są dla mnie ważni.